Uluslararası İlişkiler Teorisi

Uluslararası ilişkiler sorusu çalışmasında birçok akım var. Bu çeşitlilik, bu veya diğer yazarlar tarafından kullanılan çeşitli kriterlerden kaynaklanmaktadır.

Coğrafi temel alan bazı araştırmacılarözellikleri, Anglo-Sakson, Çin ve Sovyet teorik pozisyonları vurgulayın. Diğer yazarlar, mevcut kavramların genelliği derecesine dayanır; örneğin, belirli yöntemler ve hipotezler, açıklayıcı önermeler (örneğin, tarih felsefesi ve politik gerçekçilik), Marksist-Leninist tipoloji.

Bununla birlikte, uluslararası ilişkilerin ana teorileri de vurgulanmaktadır. Özellikle şunları içerir:

1. Politik idealizm. Bu uluslararası ilişkiler kuramı ideolojik ve teorik temellere sahiptir. Kapasitelerinde, liberalizm, 19. yüzyılın ütopik sosyalizmi ve pasifizmi öne çıkıyor. Bu uluslararası ilişkiler kuramının temel düşüncesi, tüm dünya savaşlarını ve silahlı çatışmaları demokratikleşme ve yasal düzenleme yoluyla sona erdirmek, adalet ve ahlak normlarını yaymak gerektiğinin kanaatidir. Kavramın öncelikli konularından biri de, gönüllü silahsızlanma temelinde toplu güvenliğin oluşturulmasının yanı sıra, savaşı bir dış politika aracı olarak kullanmanın karşılıklı olarak reddedilmesidir.
2. Siyasi gerçekçilik. Bu uluslararası ilişkiler teorisi, barışı korumanın tek yolunun, her iktidarın ulusal çıkarlarını azami ölçüde yerine getirme arzusunun bir sonucu olarak, dünya sahnesinde belli bir güç (güç) dengesini kurmak olduğu gerçeğine dayanmaktadır.
3. Siyasal Modernizm. Bu uluslararası ilişkiler kuramı, titiz bilimsel prosedürlerin ve yöntemlerin kullanılmasına olan bağlılığı, disiplinler arası bir yaklaşımı, ampirik ve doğrulanabilir veri sayısındaki artışı yansıtmaktadır.
4. Uluslararası ulusötesi teoriçeşitli kavramlar kümesi. Taraftarları, politik gerçekçilik ile devletlerarası etkileşimlerin ana eğilimleri ve doğasının içsel paradigması arasındaki tutarsızlık hakkında genel bir fikir ileri sürdüler. Onların görüşüne göre, uluslararası ilişkiler sadece devletleri değil, aynı zamanda işletmeler, bireyler, örgütler ve diğer devlet dışı dernekleri de etkiler. Bu teori, devletlerarası etkileşimlerdeki bazı yeni olayların gerçekleşmesine katkıda bulunmuştur. Ulaştırma ve haberleşme teknolojisindeki değişim, dış pazarlardaki durumun dönüşümü ve ulusötesi şirketlerin sayısındaki ve önemindeki artışla bağlantılı olarak yeni eğilimler ortaya çıkmıştır. Bunlardan en önemlileri şunlardır:

- dünya üretiminin daha hızlı büyümesi, dünyadaki ticaretin büyümesi;

- modernleşme, kentleşme, iletişim olanaklarının geliştirilmesi;

- Özel aktörlerin ve küçük ülkelerin uluslararası öneminin arttırılması;

- Büyük devletlerin doğal devleti kontrol etme kapasitelerinin azaltılması.

Genel bir sonuç, dünyadaki karşılıklı bağımlılığın, uluslararası ilişkilerde iktidarın rolündeki göreceli bir düşüş ile artmasıdır.

5. Neo-Marksizm. Bu akım, ulusötesi milliyetçilik olarak heterojen olarak kabul edilir. Konsept, toplumun bütünlüğü ve geleceğini değerlendirmede bazı ütopya fikrine dayanmaktadır. Geleneksel klasik Marksizm tezlerine dayanan neo-Marksist devletlerarası etkileşimlerin alanı, küresel bir imparatorluk biçiminde temsil edilir. Çevresi (sömürge ülkeleri) aynı zamanda politik bağımsızlık kazandıktan sonra bile merkezin boyunduruğunu hissediyor. Bu, sırayla, ekonomik değişimlerdeki eşitsiz gelişim ve eşitsizlik içinde kendini gösterir.